Συχνά, κοιτάζουμε μέσα μας από κάποιο ράγισμα και περιμένουμε να αναδυθεί το αληθινό μας πρόσωπο. Θεωρούμε ότι ο εντός μας κόσμος είναι κάτι σαν θάλασσα, λίμνη, έλος έστω. Υγρό πάντα.
"Θα είναι δελφίνι το αληθινό μας πρόσωπο" λέμε και φανταζόμαστε το ωραίο χαμόγελό του. "Ίσως πάλλευκο νούφαρο, ίσως λεπτότατο νεροκάλαμο".
Κι εμφανίζεται τότε μια ύαινα, το απαίσιο γέλιο της, ο πυρετός στα στιλπνά της τα μάτια. Έχει την ουρά μαζεμένη στα σκέλια, σκυλεύει πτώματα, βρομάει. Η μόνη υγρασία- τα ρουθούνια της.
Έρημος, λοιπόν. Πουθενά ύδωρ.
Είναι γιατί τα πράγματα υπάρχουν και χωρίς την αλήθεια τους.